Posted by next_day | Posted in Μέσα απο τα Μάτια της | Posted on 3:32 μ.μ.
Ο δρόμος εκείνο το βράδυ φώτιζε περίεργα...
Με ένα φώς πολύ έντονο, σαν να γέμιζε χρώματα, τόσο χαρούμενο, τόσο ξεχωριστό, τόσο εντυπωσιακό.. Σχεδόν όλοι οι πεζοί στέκονταν για λίγο κάτω απο την λάμπα και ένιωθαν ένα υπέροχο συναίσθημα να τους κατακλύζει... Κανείς δεν μπορούσε να καταλαβει τί συμβαίνει, αλλά και πάλι δεν ένιωθαν την ανάγκη να αναρωτηθούν περισσότερο..
Κάτι συνέβαινε εκείνο το βράδυ..
Η λάμπα ένιωθε τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη! Είχε ακούσει νωρίτερα απο μια μαμά, ότι αύριο θα στο σχολείο που βρισκόταν ακριβώς πίσω της, θα γινόταν μια εκδήλωση για κάποια παιδιά, απο ένα άλλο σχολείο.. Δεν καταλαβαίνε βέβαια τί εκδήλωση θα είναι αυτή και τί το ξεχωριστό έχουν αυτά τα άλλα παδιά, της αρκούσε όμως που θα έβλεπε νέα παιδικά φατσάκια, θα άκουγε καινούρια γέλια, θα γέμιζε η πλατεία παιδικές φωνές! Χαμογελούσε η λάμπα και αυτό το χαμόγελο έβγαινε με την μορφή υπέροχου, λευκού φωτός!
Η νύχτα περνούσε αργά και βασανιστικά.. Μετρούσε τα αστέρια, χάζευε τους περαστικούς, προσπαθούσε να μαντέψει τί χρώμα θα είναι το επόμενο αυτοκίνητο που θα περνούσε, αλλά η ώρα φαινόταν να είναι κολλημένη!
Σιγά σιγά το φώς του ήλιου έκανε την εμφανιση του, ο δρόμος άρχισε να παίρνει ζωή με τους περαστικούς, τα αυτοκίνητα, τα μηχανακια, τα παιδιά με τις τεράστιες σχολικές τσάντες. Και μετά απο λίγο, είδε το μεγάλο μπλέ λεωφορείο.. Στα παράθυρα έβλεπες, γλυκές φατσούλες, με το χαμόγελο σαν ζωγραφισμένο στα παιδικά προσωπάκια. Και ματάκια γουρλωμένα, να γεμίσουν όσες περισσότερες εικόνες μπορούνε απο το καινούριο μέρος.
Τα πρώτα παιδάκια άρχισαν να κατεβαίνουν και πήγαν και στάθηκαν κάτω απο την λάμπα. "Ποιές θα είναι άραγε οι πρώτες τους εντυπώσεις?".. Περίμενε με αγωνία να ακούσει τις πρώτες του λέξεις, αλλά για κάποιον λόγο δεν άκουγε τίποτα..
Έσκυψε λίγο απο πάνω τους, να ακούσει καλύτερα, αλλά και πάλι τίποτα.. Δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο έβλεπε περιέργες κινήσεις με τα χέρια.. Δεν μπορούσε να καταλάβει τί συμβαίνει.. Πώς γινόταν, να μην μιλάνε, να κουνάνε μόνο τα χέρια τους, κι όμως να βλέπει ότι συννενοούνται? Το καταλάβαινε απο τα πρόσωπα τους, απο τις εκφράσεις τους....
"Περιέργο", σκέφτηκε, αλλά έκανε λίγο υπομονή για να μπορέσει να καταλάβει τί συμβαίνει...
Η παρέα άρχισε να μεγαλώνει, και κάποια στιγμή άκουσε και τις πρώτες φωνές.. Έστρεψε το βλέμμα της και είδε κάτι ακόμα πιο παράξενο.. Παιδια διαφόρων ηλικίων, σε κάτι περιέργες καρέκλες που είχαν ρόδες... Μιλούσανε, γελάγανε και τα άκουγε.. Αλλά γιατί δεν αφήνανε τις καρέκλες σπίτι τους? Και αφού βλέπανε την πλατεία, γιατί δεν πηγαίνανε να παίξουνε, να τρέξουνε, να χαρούνε? Παρά μόνο πήγαν και στάθηκαν δίπλα στα υπόλοιπα παιδιά και πάλι η σιωπή γέμισε τον δρόμο...
Σιγά, σιγά αποχώρησαν όλα τα παιδιά.. Πήγανε στο σχολείο και κρύφτηκαν πίσω απο τις μεγάλους τσιμεντένιους τοίχους του...
Η λάμπα έμεινε με την απορία, όλη την επόμενη μέρα και προσπαθούσε να καταλάβει τί είχε συμβεί... Δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη, όσο κι αν προσπάθησε... Μια εικόνα της έμεινε στο μυαλό... Όταν όλα τα παιδιά, ενώθηκαν σε μια μεγάλη παρέα και πήγαν να συναντήσουν τα υπόλοιπα... Τα "κανονικά" παιδιά, όπως άκουσε απο έναν περαστικό και θύμωσε πολύ....
Αφιερωμένο στην Αθηνούλα μου και σε όλα εκείνα τα "διαφορετικά" παιδιά..
Αλλά και στα "κανονικά" παιδιά, που δίνουν το παράδειγμα σε κάποιος "κανονικούς μεγάλους"...
Νομιζω οτι ειναι η ωραιοτερη ιστορια της λαμπας σου! Η πιο ευαισθητη και η πιο αληθινη! Φιλια!
Πολύ ευαίσθητο κείμενο μέσα από την καρδιά σου. Μπράβο next day μου.
Ωρίο κείμενο, επέστρεψες δυναμικά βλέπω!
τι κακος περαστικος.......
Όμορφο... :)
Άργησες, αλλά κατάφερες για μια ακόμη φορά να με συγκινήσεις και να με κάνεις περήφανη που σε γνωρίζω!
Συνέχισε γλυκειά μου...
Ο σύντροφος μου δουλεύει σε μία κατασκήνωση με «διαφορετικά» παιδιά, που δεν είναι και τόσο «διαφορετικά», είναι απλά παιδιά (όποια και αν είναι η βιολογική τους ηλικία). Δεν έχω συναντήσει πιο αληθινούς και αυθόρμητους ανθρώπους!
Όταν μιλάμε για παιδιά δεν υπάρχουν διαφορετικά, φυσιολογικά ή μη φυσιολογικά. Είναι όλα παιδιά. Και το καθένα μοναδικό με τις αρετές του, τα χαρίσματά του και τις ικανότητες του.
Συμφωνώ πως ειναι η πιο δυνατή ιστορία της λάμπας
Καλημερα
Όντως δυναμική επιστροφή.
Ξέρεις την αγάπη μου για τα παιδιά. Δεν υπάρχουν δειαφορετικά παιδιά, όπως και δεν υπάρχουν γενικά "διαφορετικοί" άνθρωποι και "κανονικοί". Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί ο καθένας με τον τρόπο του. Τα υπόλοιπα τα δημιουργούν αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αρχίζουν και βλέπουν τριγύρω τους "διαφορετικούς, άσχημους, χοντρούς, κοντούς" κτλ...
Πολύ όμορφο και τρυφερό!
Καλημέρα :-)
Πριν μερικές μέρες έβλεπε η κόρη μου στο Prisma, κινούμενα σχέδια που είχαν ταυτόχρονη μετάφραση σε νοηματική. Θεία που έτυχε να είναι στο σπίτι εκείνη την ώρα είπε : μα γιατί βάζουν "τέτοια" παιδικά; υπάρχουν κουφά παιδιά;
Τί μπορεί να πει κανείς.
Πολύ γλυκό!
πολυ ομορφο
Κανονικά ε; Τι να πει κανείς...
@Πεταλούδα μου,
έτσι νομίζω κι εγώ.... κάτι φανταστικό, αλλά τόσο μα τόσο αληθινό!
@Νυχτερινή Πένα,
απλά να χαμογελάσω μπορώ για τα καλά σου λόγια!
@Marian,
οι διακοπες μου δώσανε αρκετή τροφή για σκέψη και γράψιμο!
@Meanan,
και να ήταν μόνο ένας... :(
@Ηφαιστίωνα,
σε ευχαριστώ! :)
@Σκατζοχοιράκι,
με κάνεις και κοκκινίζω... με τιμούν τα λόγια σου!
@Μαριώ μου,
είναι ακριβώς όπως το λές.. είναι απλά παιδιά! Και θα συμφωνήσω μαζί σου, είναι τα πιο αυθόρμητα και αληθινά πλασματάκια!
@Κούλα μου,
μακάρι να σκέφτονταν όλοι με τον ίδιο τρόπο. ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο όμορφος!
@Δήμο μου,
εσύ νομίζω μπορείς να καταλάβεις ακριβώς αυτό που ήθελα να πώ, με αυτή την ιστορία! Και δεν σου κρύβω ότι περίμενα το σχόλιο σου! ;)
@Βάσσια μου,
:)))
@Coffeemug μου,
δυσυχώς κάποιοι άνθρωποι είναι πιο κουφοί και πιο τυφλοί από τους κωφούς και τους τυφλούς! (τα βλέπω κι εγώ αυτά τα παιδικά, απλά για να μαθαίνω για την μικρή μου!)
@Μπατλεράκο μου,
με συγκίνησε απίστευτα το σχόλιο σου!
Και θυμήθηκα ένα απο τα στιχάκια που γράφαμε στα θρανία....
Τί είναι αγάπη?
Ο ήχος που κάνει ένα τριαντάφυλλο όταν πέφτει σε ένα κρυστάλλινο δάπεδο και ακόμα κι ένας κωφός μπορεί να το ακούσει!!!!
@δέσποινα μου,
ευχαριστώ!
@Σιωπηλή κραυγή,
νομίζω το "όνομα" σου ταιριάζει απόλυτα εδώ!
@Κίτσο μου,
απλά να κλείσει τα αυτιά του και να ακούσει τις ψυχές όλων αυτών των "διαφορετικών" ανθρώπων!