Διαμαντένια_Προβλήτα Το σήμερα είναι το υπέροχο αύριο που ονειρεύτηκες χθές...

Χτύπησε το ξυπνητήρι και δεν μπορούσε να σηκωθεί.... ένιωθε τα βλέφαρα της βαριά... Γεμάτα πόνο, θλίψη, απογοήτευση.. όσο κι αν έκλαψε το βράδυ δεν μπόρεσε να τα ελαφρύνει, να κοιμηθεί λίγο η ψυχή της, να ξεκουραστεί, να ξεχάσει... Έκλαψε τόσο που δεν έμειναν άλλα δάκρυα... και τα μάτια της είναι ακόμα πιο βαριά τώρα το πρωί...
Ξημέρωσε Παρασκευή.... Μια Παρασκευή θλιμμένη, βαριά....
Δεν ήθελε να πάει στην δουλειά... έπρεπε όμως... δεν θα έκανε την χάρη σε κανέναν...
Σηκώθηκε, μπήκε στο αυτοκίνητο και αποφάσισε να πάει απο Αττική Οδό.. πάντα της άρεσε η ταχύτητα...
Άνοιξε το παράθυρο και κόλλησε το πόδι στο γκάζι.. άρχισαν πάλι να τρέχουν δάκρυα.. τα στέγνωνε ο αέρας και ένιωθε καλύτερα...
Σκεφτόταν πάρα πολλά κι όσο ανέβαινε η ταχύτητα τόσο έτρεχαν οι σκέψεις τις...
Προσπαθούσε μέσα σε ένα αυτοκίνητο να βάλει σε μια τάξη το μυαλό της... Μάταια... Όλα γύριζαν, όλα μπλέκονταν μέσα της και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς έπεσε τόσο έξω...
Είχε φάει κι άλλα χαστούκια απο την ζωή και πίστευε ότι είχε μάθει...
Τελικά πάλι την πάτησε.. Πάλι εμπιστεύτηκε κάποια "φίλη" και πάλι την πάτησε....
Πάλι η προδοσία να της κάνει παρέα....
Και το μόνο που της έχει μείνει είναι μια ελπίδα....
Μόνο εσύ με με προδώσεις καλέ μου....
Και τον έβαλε και της το υποσχέθηκε.. πολλές φορές... συνέχεια θέλει να το ακούει....
Μόνο εκείνος πλέον την νοιάζει...
Και αυτό την φοβίζει... Αλλά δεν μπορεί να στηριχθεί πουθενά αλλού πλέον... Μόνο στην δική του αγκαλία μπορεί να νιώθει ασφάλεια.. Μόνο την δική του υπόσχεση μπορεί πλέον να πιστέψει...
Όσο για την άλλην..... Απλά τίποτα... Να είναι καλά... Και να νιώθει περήφανη γι'αυτό που της έκανε....

Μόνο εσύ μην με προδώσεις......
Ποτέ......

Και δεν μπορώ πλέον να γράφω σαν να πρόκειται για άλλη...
Για μένα πρόκειται.... Για μένα που πονάω πολύ... Για μένα που είμαι στην δουλειά και γράφω σε αυτό το blog για να ξεχάσω.... Για μένα που ελπίζω να ξαναπιστέψω σε αυτήν την ρημάδα την φιλία....
Για μένα που πάλι βουρκώνουν τα μάτια μου... που πάλι νιώθω ένα κόμπο στον λαιμό...
Όλο μου το κορμί πονάει... πονάει στ'αλήθεια.. και περιμένω έναν καλό λόγο.... έστω κι αν δεν με ξέρει κάποιος.. έστω κι αν απλά είναι λόγια παρηγοριάς....

Πονάω πολύ... με ακούς?????????
Υποφέρω....
Βοήθησε με....
Σώσε με.......


Ευχαριστώ την siba.....
Και όλους εσάς που μπορεί να περάσετε και να αφήσετε μια σκέψη...

Και πάνω απ'όλα ευχαριστώ Εσένα..... που μου υποσχέθηκες αυτό που ήθελα......